دلم از زمینیان تنگ است...!

چه سالهاست دلم از زمینیان تنگ است
که عده ای دلِ شان چوب و عده ای سنگ است

به تار و پود دلم بارها گِره زده اند
حریر اگر بخورد وصله، مایه ی ننگ است

منم مترسک غربت نشین گندم زار
که خوشه خوشه غم از ساقه ی دل آونگ است

ترک ترک شده بغض قناری غزلم
در این قفس همه ی شعرها غم آهنگ است

به لطف تیشه ی قابیل و ریشه ی هابیل
برادرانه میان برادران جنگ است

به آفتاب قسم، روز هم شبیه شب است
به هر کجا بروم آسمان همین رنگ است

رسیده ام به یقینی که از خودم سیرم
در ابتدای مسیری که هفت فرسنگ است